وقتی فردی شما را آزار می دهد، شما را کوچک می کند و اجازه نمی دهد شما در بهترین حالتی که می توانید باشید یا دائما حالِ شما را می گیرد، دیگر جایی برای احساساتی بودن باقی نمی ماند.
چرا که احساساتِ آدمی درخور عشق و مهربانی است. درخور کسانی است که اهرم های مثبتی برای ارائه در زندگی شما هستند. آدمهایی که توانایی ها و استعدادهای شما را أرج می نهند و کاری می کنند نسبت به خود و رابطه ای که با آنها دارید، حس خوشایندتری پیدا کنید.
بنابراین احساسات خود را برای کسانی نگه دارید که نسبت به شما با مهربانی و احترام و منزلت رفتار می کنند.
احساساتتان را خرج کسانی نکنید که سعی در تخریب شما دارند و نمی خواهند یا نمی توانند به شما اجازه رشد بدهند. آدم های سمی زندگی تان را جایی از قطار پیاده کنید.